گزارش اختصاصی نبض نفت از شرایط تلخ کارگران در عسلویه/ وقتی زنجیر اجبار آنها را اسیر می کند

پایگاه خبری نبض نفت

برای دیدار با آنها وارد کوچه ای خاکی شدم که چند ساختمان بیشتر در آن نبود،آفتاب سوزان، هواگرم و شرجی بود، بعد از رد شدن از حیاط و طی کردن چندین پله به مقصد مورد نظر رسیدم.

وارد آن واحد مسکونی که شدم، کسی نبود، گوشه وکنار سالن پذیرایی وسایل های متعددی وجود داشت که آنجا را بیشتر شبیه انباری کرده بود تا سالن پذیرایی، نگاهم به سمت رخت آویزی با لباس های مردانه خشک شد که گوشه پذیرایی قرار داشت،نگاهم را دزدیم، سرم را به سمت پنجره چرخاندم،چوب لباسی با لباس های  یک دست آبی رنگ،کاناپه های قهوه ای،بسته های آب معدنی و...منظره ناخوشایندی را رقم زده بود که در طرف مقابل سالن پذیرایی سه اتاق قرار داشت که درهایشان بسته بود.

وسط پذیرایی یک میز و دوصندلی پلاستیکی آبی رنگ قرار داشت که پشت آن نشستم و منتظر ماندم تا میزبانان برسند، بالاخره یکی از آنها از اتاق بیرون آمد و بقیه هم به فاصله آمدند،بازهم تمایلی به گفتگو نداشتند، باشرط و شروط زیادی اولین نفر از آنها حاضر به گفتگوشد که در ادامه صحبت های آنها را می خوانیم.

اسمی از کارگران برده نشود

  با تمام وجودم، نگرانی، استرس و عدم اعتماد را صورت و صدایش مشاهده کردم،حرف های زیادی برای گفتن داشت اما ترجیح داد کوتاه و مختصر به سوالاتم جواب بدهد.

او که تاکید زیادی داشت نه تنها از خودش بلکه از هیچ یک از کارگران  اسمی برده نشود،به مدت 9 سال است که در عسلویه مشغول کار است و خانواده اش در یکی از شهرستان های استان فارس زندگی می کنند.

آلودگی هوا، دوری از خانواده،حقوق، دستمزد کم ومرخصی های کم مشکل اصلی همه کارگران است

آقای الف.ک، در ادامه صحبت هایش از حقوق، دستمزد و مزایایی کارگران پیمانی، از وضعیت بد بهداشتی،از مرخصی و از غذاهای بی کیفیت سخن گفت و تاکید کرد: علاوه بر آلودگی هوا که بر روح و جسم کارگران اثر منفی می گذارد،وضعیت نامناسب بهداشتی، غذاهای بی کیفیت، حقوق،دستمزد و مرخص کم و همچنین  دوری از خانواده نیز باعث به وجود آمدن مشکلات روحی و روانی در کارگران شده است.

عدالت در مورد کارگران غیر رسمی و پیمانی رعایت نمی شود

کارگر یکی از پالایشگاه های گاز منطقه عسلویه اضافه کرد: عدالت درباره کارگران پیمانی و شاغلین رسمی در منطقه اقتصادی عسلویه رعایت نمی شود،چرا که آنها برای رفت و آمد از هزینه های سفر بهره مند می شوند و با پرواز به شهرهایشان برمی گردند،شرایط کاری آنها به این صورت است که 14 روز در منطقه عسلویه هستندو 14 روز از مرخصی استفاده می کنند، این در حالی است که کارگران غیر رسمی و پیمانی 20 روز مشغول به کار هستند و 10 روز مرخصی دارند.

طرح یکسان سازی و طبقه بندی مشاغل در حد یک حرف

او درباره طرح یکسان سازی و طبقه بندی مشاغل در منطقه عسلویه گفت: مدت زیادی از موضوع طرح یکسان سازی و طرح طبقه بندی مشاغل می گذرد ولی همچنان هیچ اقدامی درباره این دو طرح انجام نشده است که اگر مسوولان به آن عمل کنند خیلی از مشکلات کارگران حل می شود.

بیماری های قارچی بین کارگران

یکی دیگر از کارگران پیمانی که به مدت 10 سال  در عسلویه مشغول به کار است و خانواده اش در اصفهان زندگی می کنند از  و از بیماری های قارچی رنج می برد، تاکید کرد: شرایط محیط های کارگری بسیار نامناسب و نامطلوب است به طوری که باعث شده به بیماری های قارچی دچار شویم.

اصرار شرکت ها بر توزیع غذاهای بی کیفیت

آقای د.ح، ادامه داد: شرکت ها اصراربه توزیع غذاهای بی کیفیت بین کارگران را  دارند این در حالی است اگرهزینه غذاها به آنها بدهند کارگران می توانند حداقل دو قرص نان با کیفیت مصرف کنند.

او با بیان اینکه علاوه بر پایین بودن کیفیت غذاها وضعیت  پزشکی و بهداشتی درعسلویه نامناسب است، افزود: وقتی برای درمان به مطب پزشکان می روم از خودم می پرسند کدام دارو برایت تجویز کنم.

سفر 18 ساعته با اتوبوس برای دیدن خانواده

این کارگر با اشاره به اینکه برای دیدن خانواده ام باید 18 ساعت را با اتوبوس طی کنم تا بتوانم خانواده ام را ببینم،گفت: این در حالی است که شاغلین رسمی در عسلویه با هزینه شرکت ها و با پرواز به دیدار خانواده هایشان می روند.

کارگران قراردادی انسان نیستند؟

آقای د.ح، تاکید کرد: مسوولان فقط به یک سوال ما جواب بدهند،فرق بین کارگران پیمانی و نیروهای رسمی در چیست؟ مگر نه اینکه همه ما انسانیم و باید از بر اساس کاری که انجام می دهیم تامین شویم؟؟ پس این همه تفاوت قائل شدن برای چیست؟

وقتی اجبار او را از مازندران به عسلویه می برد

موهای جو و گندمی اش به خوبی نشان دهنده این است که نسبت به دیگر کارگران  سن و سال بیشتری دارد، با همان گویش زیبایی مازنی می گوید: اصالتا کرد وبزرگ شده مازندان هستم و تنها به خاطر همسر و سه فرزندم مجبورم  25 ساعت مسیر مازندران تا عسلویه را طی کنم که علاوه بر مسیرطولانی، آلودگی هوا،کم بودن مرخصی، پایین بودن حقوق و مزایا و نبود امکانات رفاهی و بهداشتی مرا آزار می دهد.

از مرخصی 10روزه سه روز در راهم

آقای ع.ر، ادامه می دهد: 20روز را در اینجا مشغول به کار هستم و 10 روز می توانم بروم با خانواده ام دیدار کنم که بخاطر مسافت زیاد عسلویه تا مازندران 3 روز از این مرخصی بین راه هستم.

چرا به فرمان مقام معظم رهبری عمل نشد؟

 وقتی از دیگر کارگران که شنونده حرف های همکاران خودبودند خواستم گفتگو کنند، حرف های نفرات قبلی را تکرار کردند و به سفر مقام معظم رهبری که سال 90 به عسلویه رفته بودند اشاره و تاکید کردند: ایشان در سفر به عسلویه  به مسوولان گفتند: «به امور کارگران به ویژه مرخصی های آنها توجه ویژه شود» که همچنان هیچ توجهی نشده است.

آنها ادامه دادند: علاوه بر بی توجهی به مرخصی  کارگران، همان دو ونیم روز مرخصی هم که اداره کار برای هر ماه در نظر می گیرد در داخل پیمان قرار می گیرد  که در واقعیت مرخصی کارگران پیمانی 8 روزاست و با احتساب دو روز مرخصی ماهانه به 10 روز می رسد.

چند نفر از آنها هم ترجیح دادند فقط سکوت کنند و شنونده باشند

وقتی از آن ساختمان سه، چهار طبقه بیرون آمدم،گویی مسیرم را گم کرده بودم،دیگر شب های زیبا و دریایی سبزآبی عسلویه برایم جذاب نبود، آری بت عسلویه برای همیشه درذهن و فکرم شکسته شد.