چرا روحانی نام زنگنه را نشانی تجاری خواند

به گزارش نبض نفت پس از آنکه زنگنه به عنوان وزیر نفتی که با بالاترین آرای تاریخی از پارلمان رای اعتماد گرفت باردیگر توجهات معطوف به وزیری کهنه کار با چشمانی خوشرنگ افتاد که رئیس جمهور در دفاع از وی خطاب به نمایندگان می گوید "زنگنه نامش برند(نشان تجاری) است و برای من مهم است وزیر نفت کسی باشد که بتواند سرمایه گذاری خارجی را بیاورد". اما چرا رئیس جمهور زنگنه را نشان تجاری نفت ایران دانست و چرا 230 نماینده مجلس بدون تردید او را برگزیدند.

شیخ الوزا سکان دار وزارت نفت
زنگنه که در اواخر دولت یازدهم توانست قرارداد بین المللی توتال را نهایی کند و در نطق دفاع از برنامه های خود در مجلس از افزایش صادرات گاز کشور از ۱۰ میلیارد مترمکعب به 70 میلیارد متر مکعب سخن به میان آورد.
نباید فراموش کرد که 12تیرماه جاری فرصتی مهیا شد تا مدیران نفتی ایران و مدیر عامل شرکت توتال به همراه نماینده شرکت ملی نفت چین و پتروپارس قرار داد نفتی که با ارزش حدود 5 میلیارد دلاری برآورد شده است را برای بازده 20 ساله به امضاء برسانند. از این رو است که برخی امضای قرارداد با توتال را آغازی بزرگ برای رونق صنعت نفت و گاز کشور توصیف کرده اند و مهندس زنگنه وزیر نفت کشورمان امضای این قرارداد را دستاورد برجام و انتخابات ریاست جمهوری دانست. 
مهندس زنگنه انتقال فناوری در همه سطوح را مهمترین بخش این قرارداد توصیف کرد و توضیح داد مانعی برای حضور شرکت های آمریکایی هم در عرصه نفت نداریم و این مانع را خودشان ایجاد کرده اند. هدف ایران تولید شش میلیون بشکه نفت خام و میعانات گازی در روز است که درپایان برنامه ششم توسعه به آن دست می یابیم.

گذری بر زندگی شخصی شیخ الوزرا
درنخستین روز تابستان  ۱۳۳۱ درکرمانشاه متولد شد و پدرش نام بیژن بر او نهاد تا همانند  بیژن اساطیری محبوب پدر باشد. خود در گفتگویی با شوخ طبعی دراین باره می گوید"تولدم  اولین اتفاق مهم زندگی‌ ام بود در یک سالگی برایم جشن تولد گرفتندو هر سال این سنت ادامه داشت مرحوم پدرم همیشه در این روز هدیه می‌دادند اماجشن تولدم تاسالها کیک نداشت.الان هم  خوشحال می‌شوم برایم تولد بگیرند".
وی تحصیلات ابتدایی و دوره اول متوسطه را در شهر کرمانشاه ادامه داد و دوره دوم متوسطه را تا اخذ دیپلم در تهران به پایان رساند.
بیژن نوجوان  در سال ۱۳۵۰ به رشته مهندسی عمران دانشگاه تهران راه یافت و در سال ۱۳۵۶ با درجه کارشناسی ارشد در این رشته  با کسب رتبه ممتاز فارغ‌التحصیل شد.از سال ۱۳۵۶ به عضویت هیئت علمی دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین توسی  درآمد و به تدریس در این دانشگاه پرداخت و فعالیت سیاسی خود را از سال ۱۳۵۹ در کابینه محمد علی رجایی  در جایگاه معاون فرهنگی وزیر فرهنگ و ارشاد آغاز کرد.
در دولت‌های سوم و چهارم ۵ سال وزیر جهاد سازندگی و یک سال وزیر نیرو بود. در دولت هاشمی رفسنجانی هم ۸ سال به عنوان وزیر نیرو فعالیت کرد و در دولت‌های هفتم و هشتم  ۸ سال عهده‌دار وزارت نفت بود. وی که در دولت یازدهم عهده‌دار وزارت نفت بود، اکنون با رای اعتماد مجلس بار دیگر تصدی وزارت نفت دولت دوازدهم را عهده دار شد.

ترجیح می دهد "مرد توسعه" باشد تا "سیاستمرد"

وزیر کهنه کار نفت کابینه  درواکنش به اینکه آیا خود را  "سیاستمدار" می داند گفته است خودم  را سیاستمدار نمی‌دانم " من یک مدیر توسعه‌ای ارشد هستم" و  هیچوقت در عمرم احساس نکردم سیاستمدار حرفه‌ای هستم.
وی در ادامه چنین توضیح می دهد که "سیاستمدار باید خیلی از ارزش‌ها را کنار بگذارد اما من هیچوقت اهل این چیزها نبوده‌ام. سعی نمی‌کنم سیاستمدار حرفه‌ای باشم و به قدرت نچسبیده‌ام. فقط می‌خواهم به کشورم خدمت کنم و چیزی برایم مهم‌تر از سربلندی ایران نیست. باید چالش‌ها را بپذیریم و ناملایمات را تحمل کنیم، هرچه بیشتر می‌گذرد، سخت‌تر می‌شود. اوایل انقلاب همه آماتور بودند اما اکنون نه."

دلمشغولی های آقای وزیر

قرآن می خواند، به ریاضی، فلسفه و تاریخ علاقه دارد چرا که عقده دارد منطق اساسی زندگی بشری بر پایه ریاضیات است. خود می گوید از وقتی دانشجو بودم ریاضی دوست داشتم ، ذهن من ذهن برنامه ریزی و ریاضی است. اگر به من بگویند خیلی، می‌گویم یعنی چقدر؟ عدد بگویید.
موسیقی کردی را دوست دارد چرا که عقیده دارد برخلاف اکثر موسیقی‌هاغمگین نیست با این حال خود می گوید زود اشکش درمی آید.  سال گذشته در یک برنامه تلوزیونی گفته بود آخرین بار که به سینما رفتم «آتشکار» را بابازی فرخ نژاد را دیده است چرا که بازی او  و پرویز پرستویی را دوست دارد.
چهار فرزند دارد یکی از دختران دکترای مهندسی مخزن دارد و ازدواج کرده ایست و دیگری کلاس یازدهم است، یکی از پسران دکترای حقوق داشته  و دومی در رشته پدر در دانشکده فنی درس می خواند.
آقای وزیر درباره نقش پدری و همسری خود می گوید: خانواده یک مجموعه است و لذت بخش‌ترین زمانم وقتی است که کنارشان باشم اما گاه من نمی‌رسم وظایف خودم را به عنوان یک پدر و همسر انجام دهم و این خیلی بد است. سعی می‌کنم اگر خواستند سینما بروند من هم خودم را همراه کنم. البته آن‌ها اصلا روی من حساب نمی‌کنند و پیش فرضشان این است که من کار دارم. 
اکبری