۶ پاسخ به مغالطه آقای رئیس جمهور درباره بستن درِ چاه‌های نفت/ «فرزندِ ناخلف نباشیم»
نبض نفت - حسن روحانی رییس جمهور محترم کشورمان در جمع مسئولین استان کرمان با اشاره به وضعیت دشوار فروش نفت کشور در زمان فعلی نسبت به دوران‌های گذشته، توقف تولید نفت کشور را غیرممکن دانسته و قطع وابستگی کشور به درآمدهای نفتی را سخنی غیرکارشناسی خواندند که افراد ناآشنا به وضعیت بودجه کشور به زبان می‌آورند. بدین منظور ذکر نکاتی چند در این رابطه ضروری بنظر می‌رسد:
1- باید به این نکته توجه نمود که
هیچکس تا کنون با استفاده از منابع نفتی و یا به قول رییس جمهور محترم حتی منابع
معدنی و ... مخالف نبوده تا در چاه‌ها و معادن را بسته نگه داریم که برای آیندگان
بماند؛ بلکه حرف کسانی که با تولید و فروش بی رویه منابع هیدروکربوری مخالف هستند
در نحوه استفاده از این منابع است.
باید توجه داشت که تمامی این منابع
سرمایه‌های کشور و مردم هستند که باید از طریق بهره‌برداری از آن برای کشور
درآمدزایی کرد نه آنکه مستقیما خود این سرمایه‌ها را به فروش رسانده و به مصرف
رساند. مغالطه رییس جمهور آنجایی است که فروش نفت خام را با بهره برداری از زمین‌های
کشاورزی مقایسه می کنند حال آنکه اگر بخواهیم مقایسه درستی انجام بدهیم فروش نفت
خام معادل فروش زمین کشاورزی است یعنی بجای آنکه در زمین کشاورزی کشت و کار صورت
بگیرد و از این محل نیازهای کشور برطرف گردد ما در حال حاضر خود زمین را یعنی
سرمایه کشور را به فروش رسانده ایم و خرج نیازهای روزمره کشور کرده ایم.
2- دولت جمهوری اسلامی ایران به نمایندگی
از مردم، سرمایه‌های کشور را در اختیار گرفته است تا با بهره برداری (نه فروش) از
این سرمایه‌ها رشد اقتصادی و توسعه ایجاد نماید و حق فروش این سرمایه‌ها را ندارد.
این بدان معنی است که دولت حق دارد این سرمایه‌ها را از شکلی به شکل دیگر
دربیاورد، یعنی از طریق درآمدهای نفتی صنایع بزرگ در کشور را برای اشتغال زایی و
درآمدزایی توسعه دهد و یا حداقل در صنایع مهم داخلی و یا خارجی سرمایه گذاری کند و
حق خرج آن در هزینه‌های دولت را ندارد، کاری که اکنون در دولت‌های جمهوری اسلامی
به رویه عادی تبدیل شده است که بخش مهمی از بودجه عمومی کشور از طریق فروش نفت و
سایر سرمایه‌های کشور تامین می‌گردد.
3- بستن درب چاه‌های نفت کنایه از متوقف
نمودن فروش و هزینه کرد این سرمایه‌ها در نیازهای روزمره دولت است و بدان معنی است
که دولت می بایست ضمن متوقف نمودن این امر تلاش کند تا هزینه‌های خود در بودجه
عمومی را از طرق دیگر کسب کند. بدین منظور صندوق توسعه ملی با همین هدف ایجاد شده
است تا به مرور از این طریق فروش و هزینه کرد سرمایه‌های نفتی کشور متوقف شود.
بدین منظور از بدو ایجاد این صندوق بخشی از درآمدهای نفتی کشور به این صندوق
اختصاص می یابد و مطابق قانون سالانه این سهم افزایش خواهد یافت تا به طور کلی سهم
درآمدهای نفتی در بدوجه عمومی به صفر برسد. این فرآیند تا به امروز اجرا شده است
تا در سال 97 سهم صندوق توسعه ملی از درآمدهای نفتی 32درصد باشد اما متاسفانه
عملکرد ضعیف دولت در این بخش موجب گردید تا این سهم در سال 98 به
20 درصد کاهش یابد و افتخار دولت فروش بیشتر نفت و سرمایه‌های کشور در دوران
پسابرجام باشد.
4- هرکس که کمی با شیوه بودجه ریزی در
اقتصادهای مهم جهان آشنا است می داند که دولت‌ها تلاش می‌کنند ضمن رونق بخشیدن به
کسب و کارها از محل دریافت مالیات‌ها بودجه کشور را تامین کنند؛ اما رییس جمهور
محترم به جای پاسخگویی در رابطه با عملکرد خود پیرامون رونق کسب و کارها و جلوگیری
از فرار مالیاتی و معافیت‌های مالیاتی، شفاف سازی اقتصاد، متاسفانه تیغ انتقاد را
رو به کسانی گرفته است که از این هدر رفت منابع شکایت می کنند.
5- حرف اساسی در این باره آن است که بر
اساس نظر اقتصاددانان بزرگ جهان، ورود بی قاعده و بیش از حد درآمدهای نفتی به
اقتصاد کشور موجب ایجاد بیماری هلندی در اقتصاد کشور می‌گردد، بیماری که کشورما در
حال حاضر با آن مواجه است. به طوری که در دوره های وفور درآمدهای نفتی نیز تورم
کشور به شدت بالا رفته و پس از طی این دوره ها، کشور با رکود مواجه شده است. حال
آنکه کشورهای هوشمند همچون نروژ مانع از ورود مستقیم درآمدهای نفتی به اقتصاد می‌شوند
و به جای آن درآمدهای نفتی را به سرمایه گذاری در صنایع مهم در داخل و یا خارج از
کشور اختصاص می‌دهند. حتی کشوری همچون عراق نیز که با مشکلاتی همچون جنگ و مشکلات
داخلی و سیاسی مواجه است توجه ویژه‌ای به این موضوع نموده و بخش مهمی از درآمدهای
نفتی را به توسعه زیرساخت‌های کشورش اختصاص داده است. اما دولت محترم به جای
پاسخگویی در رابطه با نحوه هزینه کرد این درآمدها در کشور از کم بودن سهم آن در
درآمدهای کشور انتقاد می کند.
6- دشمنان جمهوری اسلامی نیز با درک
وابستگی اقتصاد کشور به درآمدهای نفتی این موضوع را ابزار فشاری برای فشار به ملت
ایران قرار داده اند. به گونه‌ای که هر چند سال یکبار راه فروش نفت ایران را باز
می‌کنند تا وابستگی دولت‌ها به درآمدهای نفتی قطع نگردد سپس بعد از مدتی گشایش و
افزایش سهم نفت در بودجه کشور مجدد با محدود کردن فروش نفت ایران به دنبال امتیاز
گرفتن از ایران پای میز مذاکره هستند. در مقابل اما به جای آنکه دولت‌ها تلاش کنند
این تهدید را به یک فرصت تبدیل کرده و سهم نفت را در بودجه کاهش دهند به افزایش
فروش نفت در دوران گشایش افتخار می‌کنند.
متاسفانه دولت‌های جمهوری اسلامی همانطور
که رهبر فرزانه انقلاب فرمودند همانند فرزند ناخلفی هستند که سرمایه‌های پدر
ثروتمند خود را به فروش می‌رسانند و خرج می کنند. امید است تا دولتمردان با درک
درست از مشکلات اساسی کشور و اتخاذ تدبیر صحیح در اینباره گامی مهم در راستای رفع
مشکلات کشور بردارند.
منبع: تسنیم
