رنج‌نامه کارگران
بسم الله الرحمن الرحیم
این پیام کارگران مظلوم جمهوری اسلامی ایران به مسوول یا مسئولانی است که صدای نفس‌های به شماره افتاده ما را می‌شنوند.
قشر نجیب و زحمت‌کشی که به همراه خانواده‌هایشان تقریبا نیمی از جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند اما در هیچ کجای معادلات تقسیم عادلانه درآمد و ثروت در این کشور به حساب نمی‌آیند.
در حالی که دولت برای کارمندان خود با ترتیب دادن شگردهایی تا حدود 70 درصد به حقوق سال 99 آنها افزوده است اما همین دولت با تبعیض فاحش بین کارمندان و کارگران کشور اتحاد نامبارکی را با کارفرمایان ایجاد کرده تا حق ما کارگران از بین ببرد. حال که فریاد تظلم‌خواهی مان دل هیچ مسوول و غیرمسئولی را در این کشور به رحم نمی‌آورد ما کارگران مظلوم و مخلص جمهوری اسلامی ایران دردنامه سالها رنج، غم، تحمل ناملایمات، فروپاشیدن کانون‌های زندگی، آه و افسوس فرزندان‌مان به خاطر همه چیزهایی که ما از تامین شان عاجزیم، سفره‌هایی که هر روز کوچک‌تر و کم رونق‌تر می‌شوند و همه چیزهایی که حق طبیعی‌مان برای زندگی کردن است اما دولت از وظیفه اجتماعی خود در این زمینه کوتاهی می‌کند را با دل آزردگی فریاد می زنیم.
آیا این موضوع باعث تحقیر جامعه عزیز و زحمتکش کارگری کشور نیست که تعیین دستمزد اندک آنها که بنا به آمار همیشه زیر خط فقر است هر سال به دقایق آخر سال کشیده شود؟
چرا نباید تعیین دستمزد کارگران که به صراحت در قانون کار به آن اشاره شده در جلسه دستمزد تعیین نشود و با بی‌قانونی موضع را با فشار به چانه‌زنی و توافق ناعادلانه از سر اجبار بکشانند.
ما کارگران فراموش شده کشور دردها و رنجهای خود را به نزد مقام معظم رهبری می‌بریم، چرا که پس از خدای سبحان پناهی جز ایشان نمی‌شناسیم. باشد که صدای نحیف‌مان به گوششان برسد و با دستان پرعطوفت‌شان حقوق پایمال شده‌مان را به ما باز گردانند.
کارگران جمهوری اسلامی ایران وخانواده‌های آنها
