ای محمد! آدمی در تشییع تو به سوگ خویشتن خویش مینشیند
اکنون تشییع تو نیست؛
تشییع عشق و امید است و انسان در سوگ تو باید خود را تشییع کند، چرا که تنها شده و
ستون استوار آفرینش را برای تکیه خویش کم دارد. پس ما در این روز کبود به استقبال مرگ
خویش میرویم. تو که در آسمان ها به نظاره اندوه ما نشسته ای، دعا کن بی تو تابِ
بودن داشته باشیم. چقدر قد راست کردن زیر تابوت تو دشوار است.
مردی که شبیه سلام آشتی
و افتخار بود؛ مردی که از نفس هایش گره تمام رنج ها گشوده میشد، همان کسی بود که یک تنه به
تمام دروغ ها و اصرار های کفر «نه» گفته بود و برای تمام خواهش های هدایت پاسخ آری
داشت. میراث لبخندش همین آیین زلالی ا ست که راه و رسم همسایگی با آسمان را به زمین
آموخته. از دستانش تا ملکوت، از چشمش تا باران رحمت، از دامانش تا غفران ابدی هیچ فاصله
ای نبود. فرق داشت با همه ادعاهای نامعصوم. فرق داشت با همه دانش های پر خطا. خبردار
بود از همه حوادث پی در پی. برابر بود با تمام ارتفاعات وحی. معجزاتش رنگ باورهای ابدی
داشت. اعتنایش به انسان، بوی صلاح داشت و تمام وجودش تبلور حیات بی اشتباه بود.
همیشه سخنش را با مهر
آغاز و صلاتش را به نیت خاکساری ادا می کرد. دعای شکوهمندش برای انسان رهایی از دروغ
بود. آرزوی مکررش برای زندگی، مرگ خرافه بود. حق بود، اما برای خود هیچ نمی خواست.
صراط مستقیم بود، اما کسی را به سوی خویش وادار نمیکرد. در شب های همیشه بیدار عمرش،
جز خواب آرام برای کودکان و رستگاری نزدیک برای مردان و زنان نخواست. قداست عطر و زجاج
تأنیث و جمال نماز را خوب می دانست.
تو که در سایه سار نامت
خود را پیدا کرده ام؛ تو که در ظلّ آیین حضورت مکتب بودنم را دانسته ام، در تمام عمر
از صلوات نام تو روییده ام و کنار دیوار حاجت به شوق شفاعت تو تکیه داده ام.
مرا لحظه ای به حال خود وامگذار یا
محمد (ص)
