صدای مخاطب/دلنوشته یک گازبان: تداوم رفتار پادگانی در مدیریت منابع انسانی شرکت گاز استان کردستان

آنانی  که سربازی رفتە اند به خوبی می دانند که در دوران خدمت خصوصا دو سه ماه اول آموزش سبک مدیریت پادگان بر پایه فشار حداکثری و انجام روشهای سختگیرانه برای تبدیل یک فرد عادی جامعه به یک سرباز چابک و آماده بوده و در این راه روزی نیست که هزار بار آه از نهاد سربازان بیچاره برنیاید تا آنجا که برای اتمام این دوران روزشماری که نه و بلکه ثانیه شماری میکنند اعمال محرومیت ها و محدودیت ها و ایجاد جنگ روانی و حتی تنبیه نیز از شگردهاییست که در این پروسه به کار برده می شود اما اینها مختص به حصار محصوریست بنام پادگان که اعمال انجام شده در این محیط در بسیاری از کشورها و ارتش های جهان تقریبا همسان است.
ولی آیا می شوداین سبک مدیریتی را در خارج از پادگان نیز بکار برد و آیا این فشار روحی و روانی و تحمیل سختی و اعمال محدودیت و محرومیت ها جایی در ادارات و سازمانها دارد یاخیر ؟
اگرچه منابع انسانی مهمترین بخش هر سازمانیست اما بعضا سازمانهایی وجود دارند که  که رسالتشان  خدمات رسانی آنلاین و همه وقت است و در این راستا کیفیت و بهبود روز افزون مدیریت منابع انسانی  بسیار حائز اهمیت می باشد تا در همه حال با تزریق انگیزه و روحیه بخشی و ایجاد فضایی متناسب با توان و شرایط فیزیکی و روانی زمینه را برای پیشبرد امور بر اساس اصول و مقررات مهیا کند.
مطالب بالا پیش اشاره ای بود تا نگاهی داشته باشیم به داستان مدیریت پادگانی شرکت گاز استان کردستان
شرکت گاز کردستان در این سالها و خصوصا در زمان صدارت مهندس احمد فعله گری به عنوان مدیر عامل روندی نزولی و رو به افول به خود دیده که در هیچ زمان دیگری چنین بی برنامگی و آشفتگی امور محسوس و ملموس نبوده است.
در این دوران تهدیدها و مشکلات فراوانی برای نیروهای پیمانکاری  پیش آمده که همگی نشان از بی تدبیری و سومدیریت مدیران شرکت است و مشکلات و تهدیداتی همچون  تهدید بر مجتمع سازی روستاها و به تبع آن حذف و کاهش نفرات گازبان و همچنین تعدیل چند نفر از گازبانهای سطح استان ، تهدید به کاهش بیمه ماهانه از 30 روز به 10 و 15 روز ، تهدید به عدم پرداخت طرح طبقه بندی مشاغل نیز از همین نوع مدیریت است.
من و امثال من گازبان چرا باید چنین سرنوشت برایم رقم بخورد مگر نه این است که در زیر مجموعه ثروتمندترین وزارت انجام وظیفه می کنم اگر من گازبان سهمی از این ثروت و رفاه ندارم آیا نباید سهمی از طبیعیترین حق خود یعنی آرامش روانی و تکریم و توجه به منزلت از سوی کارفرما داشته باشم ؟!!!؟